Jeugdstuk over de flowerpower periode met muziek, humor en kleurrijke taferelen.

Ik was een hippie !!!

Korte inhoud :

In de jaren 1960 – 1970 ontstond in Nederland een jongeren beweging die zich afzette tegen de kapitalistische en materiele maatschappij. Ze sliepen in het Vondelpark. Ze verzetten zich tegen elke vorm van geweld in de wereld. Ze wilden vrij zijn in hun doen en laten en wilden een nieuwe wereld opbouwen. Het zou een wereld moeten zijn zonder oorlog, zonder haat. Hun thema was vrijheid, vrede, liefde voor elkaar en liefde voor de natuur. Vandaar hun slogan: ”Make love, not war”. Ze trokken zich dan ook terug in hun eigen gemeenschap. Ze gingen zich afzetten tegen bezit, macht en rijkdom. Ze hoopten dat er een revolutie zou komen die de westerse kapitalistische maatschappij omver zou werpen. Ze maakten afbeeldingen waarop ze bloemen staken in de loop van de geweren. De meisjes staken bloemen in hun haar en droegen haarbandjes en losse, lange bloemetjes rokken. Men had het toen over de Flowerpower beweging.  Verder droegen ze zelfgemaakte kralen en liepen op blote voeten of sandalen. Op de neus pronkte een John Lennon brilletje of een grote roze bril. De jongens droegen lange haren die vaak oranjerood geverfd waren met henna.

Ze organiseerden vaak betogingen waar duizenden jongeren aan deelnamen. In 1967 liepen in Nederland 15.000 mensen mee in een protestmars tegen de Vietnamoorlog. Het was tevens ook de tijd van de protestsongs.
Op zaterdag 16 mei 1970 werden ze door de Mariniers verdreven van de Dam en in het Vondelpark.

In 1969 werd het eerste, grote muziekfestival georganiseerd in Woodstock. Er kwamen 40.000 mensen op af.

Als de Vietnamoorlog in 1973 was afgelopen, verdwenen ook langzaam de hippies uit beeld.  Ze hadden hun doel bereikt : Vrede. 

De hippies hebben de wereld op zijn kop gezet, ze hebben de maatschappij een ander gezicht gegeven. Al zijn de hippies uit beeld, hun muziek is eeuwig.

Eerst een kijken wie die hippies waren. We gaan terug naar de woelige zestiger jaren. In Amsterdam betogen 15.000 jongeren tegen de oorlog in Vietnam. Ze roepen om vrede in  de wereld. Make peace, not war is hun slogan. Ze willen ook vrij zijn, geen wetten, geen gezag van hogerhand. “Laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan” zong Ramses Shaffie. Ze gingen zich anders kleden, sliepen in het park en kraakten een alleenstaand huis. Ze werden verdreven door de politie met traangas en de overheid zette bulldozers in om hun krot af te breken.

Zo gaat het ook in dit verhaal. Ook in dit toneelstuk gaan we betogen. Eventueel komt er busje aan de ingang van zaal staan waarin sommigen zitten. De rest begroet de mensen in deze klederdracht. Later stormen zij de zaal binnen waar op het podium een paar hippies worden lastig gevallen door de politie. Het is een heftig stuk waarin ze opkomen voor de arme mensen, voor het milieu, maar ook de romantiek is hier niet ver weg. Er wordt gezongen en gedanst, er is drama en humor. Kortom, het wordt een kleurrijk geheel en ja, de mensen in de zaal worden er op een moment ook in betrokken. Vanaf nu worden wij hippies die de wereld gaan veroveren met bloemen en kleurrijke kledij. Vergeten wij de slogan niet 'MAKE PEACE, NOT WAR!'

Bezetting:

 
De tekstbrochure is verkrijgbaar bij ALMO.
De auteur (0497/78.23.79.) wou graag ingelicht worden over de eventuele opvoeringen.
De rechten zijn te betalen via SABAM.

Contact       :    Fons Vinck.

Duur        :    90min.